منجح بن سهم
|
آرامگاه جمعی از شهدای کربلا در حرم امام حسین | |
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | مُنْجح بن سهم |
| وفات | ۶۱ق ، واقعه عاشورا |
| مدفن | کربلا |
| مشخصات دینی | |
| از یاران | امام حسین(ع) |
| فعالیت‌ها | غلام امام سجاد(ع) |
مُنْجِح (منحج) بن سهم غلام امام سجاد(ع) که در واقعه کربلا به شهادت رسید.
مادر منجح، کنیزی بود که امام حسین(ع) از نوفل بن حارث بن عبدالمطلب خرید. او با غلامی به نام سهم ازدواج کرد و منجح به دنیا آمد. امام حسین(ع) منجح را به خدمت امام سجاد(ع) درآورد.
پس از آنکه امام حسین(ع) از مدینه به سمت مکه حرکت کرد، منجح نیز به همراه مادرش از مدینه خارج شد. البته برخی او را از موالی امام حسن(ع) دانسته‌اند که همراه با فرزندان امام حسن(ع) از مدینه همراه با کاروان امام حسین(ع) خارج شده‌اند.
منجح در واقعه عاشورا به شهادت رسید. زمان شهادت او ذکر نشده است؛ اما ابن شهر آشوب گفته است که در حمله نخست، ده تن از غلامان امام علی(ع) و امام حسین(ع) به شهادت رسیدند. قاتل وی را حَسَّان بن بکر حنظلی معرفی کرده‌اند.سماوی نیز از کتاب الحدیقة الوردیة نقل می کند که قاتلش حسان بن بکر است و شهادتش در آغاز جنگ بوده است. نام منجح در زیارت الشهدا به عنوان یکی از شهیدان آمده است.اَلسَّلَامُ عَلَی مُنْجِحٍ مَوْلَی الْحُسَینِ بْنِ عَلِی(ع)
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ شیرازی، ذخیرة الدارین، بی‌تا، ص۳۲۷.
- ↑ شیرازی، ذخیرة الدارین، بی‌تا، ص۳۲۷.
- ↑ سماوی، إبصار العین، ۱۴۱۹ق، ص۹۶.
- ↑ شیخ مفید، الاختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۸۳؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۶۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، خامسة۱، ۱۹۹۰م، ص۴۷۸.
- ↑ ابن شهرآشوب، المناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۱۱۳.
- ↑ رسّان، تسمیة من قتل مع الحسین علیه‌السلام، ۱۴۰۶ق، ص۱۵۲.
- ↑ السماوي، الشيخ محمد، إبصار العين في أنصار الحسين عليه السلام،۱۴۱۹ق، ج۱، ص۹۶.
- ↑ ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۴۹۱.
- ↑ در الذریعه ج۶ ص۳۹۱ این کتاب را با نام الحديقة الوردية و السوانح المعراجية به قاضی سعید قمی منسوب کرده است که با توجه به این نام وجه ارتباطش با مطلب نقل شده معلوم نیست و کتابی با نام الحدایق الوردیه در احوال امامان زیدیه به فقیه شهید یمانی منسوب شده است که ارتباطش با مطلب نقل شده که «منجح» را از موالی امام حسن (ع) دانسته بیشتر است. الذریعه، ج۶، ص۲۹۱
- ↑ شعرانی در دمع السجوم ترجمه نفس المهموم کلمه «مولی» را به معنای «بسته» و »«موالی» را جمع آن و به معنای «بستگان» دانسته وآنان را غیر عرب هایی دانسته که یا به واسطه جنگ به اسارت درآمده و صاحبانشان آزادشان کرده‌اند و یا غیر عربی با یکی ازقبایل عرب پیمان می‌بست و آن قبیله نسبت به او تعهداتی را می‌پذیرفت. شعرانی، دمع السجوم، ۱۳۷۴ق، ص۱۴۵ پاورقی.
منابع
- ابن سعد، محمد بن منیع هاشمی بصری، الطبقات الکبری، تحقیق محمد عبد القادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، ۱۴۱۰ق/۱۹۹۰م
- ابن شهر آشوب، محمد بن علی، المناقب، قم، نشر علامه، ۱۳۷۹ق.
- ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، تصحیح جواد قیومی اصفهانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
- رسّان، فضیل بن زبیر، تسمیة من قتل مع الحسین علیه‌السلام، قم، نشر آل البیت (ع)، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.
- سماوی، محمد بن طاهر، إبصار العین فی أنصار الحسین علیه‌السلام، قم، انتشارات دانشگاه شهید محلاتی، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
- شیخ مفید، محمد بن نعمان، الاختصاص، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
- طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد أبوالفضل ابراهیم، بیروت، دار التراث، ط الثانیة، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
- شیرازی، سید عبدالمجید، ذخیرة الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین علیه‌السلام و اصحابه، قم، نشر زمزم هدایت، بی‌تا.